.jpg)
Το βιβλίο Οι χορδές του χρόνου δεν είναι μόνο ένα θεατρικό έργο ή ένα κινηματογραφικό σενάριο, είναι ένας δεσμός με τη Θράκη και τους ανθρώπους της και μια αναφορά στην ποντιακή μνήμη. Κάθε λέξη του έργου είναι μια σκέψη και μια πληγή. Η λιτότητά του προέρχεται από τον σεβασμό του συγγραφέα προς τη γενοκτονία των Ποντίων. Τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας μας μεγαλώνουν και μας επιτρέπουν να ξεπεράσουμε την ανθρωπιά μας για να παλέψουμε για έναν λαό που υποφέρει.
Στο έργο, οι χορδές του χρόνου είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που ζουν για να πεθάνουν για τους άλλους. Οι άνθρωποι που προέρχονται από το παρελθόν για να δημιουργήσουν το μέλλον. Στις Χορδές του χρόνου δεν υπάρχουν άτομα, μόνο άνθρωποι που δεν θέλουν να ξεχάσουν, που δεν θέλουν να συμμετάσχουν στη γενοκτονία της μνήμης. Γι' αυτό και οι άνθρωποι του έργου έχουν σάρκα και οστά. Δεν είναι μόνο έννοιες ή οντότητες μιας αφαιρετικής στρατηγικής. Είναι δείγματα και παραδείγματα ανθρωπιάς. Είναι κείμενα και αντικείμενα οδύνης.
Ο συγγραφέας επιχειρεί το αδύνατο. Δημιουργεί τη σκέψη ενός λαού με τα κομμάτια του χρόνου, με τις πέτρες του πόνου, για να μην ξεχάσουμε. Μέσα στη λήθη βρήκε τα ίχνη της μνήμης και με αυτή γράφει την ανθρώπινη ιστορία της αντίστασης ενός λαού στη βαρβαρότητα. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μια γενοκτονία, υπάρχουν όμως άνθρωποι που μπορούν να πεθάνουν για την αναγνώρισή της. Κι όταν η παράδοση ενός λαού δεν επαρκεί, τότε έρχεται ο μύθος για να γράψει την ιστορία του μέλλοντος.
Οι άγνωστοι είναι άγνωστοι γιατί τα ονόματα δεν αντέχουν τόση ανθρωπιά. Όπως ο άγνωστος στρατιώτης που είναι ο μόνος στρατιώτης που μπορεί ν' αντέξει το βάρος της μάχης, οι άγνωστοι είναι οι μόνοι που αντέχουν το βάρος της γενοκτονίας. Οι άγνωστοι είναι οι άνθρωποι που παραμένουν ανώνυμοι διότι παλεύουν μόνο και μόνο για τους άλλους. Όπως ο αγιογράφος που είναι γνωστός μόνο με το έργο, οι άγνωστοι είναι το έργο που δημιουργεί το ον.
Μέσα από το βλέμμα του συγγραφέα υπάρχει το όραμα μιας άλλης Θράκης που δεν κλαίει πια τη μοίρα της και που διεκδικεί τα δικαιώματά της, μιας άλλης Μαύρης Θάλασσας που πρέπει να ζήσει τον θάνατό της για ν' ανθίσει και πάλι η Ρωμανία μας.
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - ΟΙ ΧΟΡΔΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ - ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ Υ. ΠΑΥΛΙΔΗ -2006
Οι «Χορδές του χρόνου» του Νίκου Λυγερού γεννήθηκαν στην Θράκη και αφιερώνονται στον ποντιακό και θρακιώτικο Ελληνισμό 23.11.2005
Προσέγγιση στο έργο από την Σύνη Αναστασιάδη, ενώ το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σπανίδη.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με το θερμό καλωσόρισμα της προέδρου των φίλων του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης Ελένης Εφραιμίδου προς τον συγγραφέα, ιδιοφυή μαθηματικό, καθηγητή του πανεπιστημίου της Λυών και επισκέπτη καθηγητή του πανεπιστημίου Θράκης Νίκου Λυγερού και της καταξιωμένης Αλεξανδρουπολίτισσας ζωγράφου Σύνης Αναστασιάδη, αλλά και στην επιτυχή συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Σπανίδη κάτω από τον κοινό στόχο την παρουσίαση των ντόπιων δημιουργών, των δημιουργών που αναφέρονται στην Θράκη και την αναδεικνύουν με την δουλειά τους.
Το κοινό γέμισε ασφυκτικά τον χώρο απολαμβάνοντας όλους τους ομιλητές και αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι οι Θράκες ξέρουν να εκτιμούν το έργο πνευματικών προσώπων.
Παρουσίαση του θεατρικού έργου έγινε από την ζωγράφο Σύνη Αναστασιάδη. «Το κοινό της Ξάνθης το ξέρω και το αγαπώ γιατί έχω κάνει παλιότερα μία έκθεση. Θέλω να πω την ιστορία για το εξώφυλλο του έργου για το πώς έγινε. Ο κ. Λυγερός με συγκίνησε πάρα πολύ όταν μου ανάθεσε να κάνω το εξώφυλλο για το έργο του «Χορδές του χρόνου».
Δεν είχα διαβάσει όλο το θεατρικό, είχα διαβάσει μόνο την πρώτη σκηνή και του έστειλα ένα έργο και μου απάντησε ότι «μου αρέσει σαν έργο, αλλά δεν νομίζω ότι συμπίπτει με την γενοκτονία των Ποντίων», διαβάζοντας το έργο όλο μετά έψαξα να βρω κάποιο έργο που θα μπορούσε να τιμήσει το έργο του κ. Λυγερού και κατέληξα με την σύμφωνη γνώμη του σε αυτό το εξώφυλλο που νομίζω ότι έχει αρκετά στοιχεία από το θεατρικό του.
Το έργο αυτό δεν είχε τίτλο, ανήκει σε μία ενότητα, τον υπαρξιακό προβληματισμό αλλά ήταν άτιτλο και ήταν από τα λίγα έργα που δεν είχε τίτλο γιατί συνήθως βάζω τίτλους. Δείχνει τι παιχνίδια παίζει το σύμπαν. Πιστεύω ότι δεν έμεινε χωρίς όνομα τυχαία…
Οι χορδές είναι αυτές που ακολουθούν τους ανθρώπους και τους ενώνουν την κατάλληλη στιγμή. Έτσι το είδα από την αρχή, όταν έκανα το έργο σκεφτόμουν ότι κάθε άτομο πρέπει να αγωνίζεται μόνο του με κλειστές τις πόρτες για να μην «μπαίνει ο αέρας και σβήνει το κερί», το κερί του νου και κάνει τον νου να αποσπάται. Θέλησα να σώσω σε κάθε μορφοείδωλο γυναικείο κάτι διαφορετικό, ενώ φαίνονται ότι είναι ίδια η κάθε μία έχει την δική της πορεία.
Στην αρχή είναι η γυναίκα το άτομο που δεν σκέφτεται, που είναι χαλαρό, μετά έρχεται η διαπίστωση για κάτι που την προβληματίζει και το τρίτο είναι ο αγώνας και η βοήθεια και το τέταρτο είναι ότι φτάνει στον στόχο μετά από αγώνα και μετά από πάλη».
Σ΄αυτό το πνεύμα κινήθηκε η εκδήλωση στην γειτονική πόλη όπου το κοινό γεύθηκε την σύμπραξη δύο εξαιρετικών ανθρώπων του Νίκου λυγερού φίλου της Κομοτηνής που ο Χρόνος είχε παρουσιάσει το βιβλίο του οι Σκιές του Πύργου και της Σύνης Αναστασιάδη που μιλά με τον χρωστήρα και το έργο της.
Ο ίδιος ο κ. Λυγερός, απέφυγε να αναφερθεί στα μαθηματικά, την γλωσσολογία και τις άλλες του αγάπες μέσα από την καριέρα που κάνει ως εξαιρετικός επιστήμονας και ως πρόεδρος του ιδρύματος «Αλτρουϊσμός» της Κύπρου και τόσα άλλα και περιορίστηκε στο θεατρικό έργο που ετοίμασε όταν γνώρισε την Θράκη τους ανθρώπους της και το ποντιακό στοιχείο που υπάρχει εδώ.
«Οι χορδές του χρόνου» είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στην Θράκη, χρησιμοποιεί κομμάτια που υπάρχουν τοπικά, δεν είναι αποδίδει το πώς είναι η Θράκη αλλά πως την βλέπω και πως θα έπρεπε να είναι μέσα από ένα όραμα!.. Το βιβλίο δεν έχει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα είναι ένα θεατρικό έργο, αλλά απλώς χρησιμοποιεί κάποιες εικόνες από την Θράκη και αυτό το έργο αναδεικνύει την περιοχή.
Επικεντρώθηκα ειδικά στην κοινωνία των Ποντίων, γιατί το ποντιακό στοιχείο είναι μεγάλο περιοχή, αλλά μελέτησα την κοινωνία των Ποντίων της Θράκης όπου και όχι απλά Πόντιοι του Πόντου με υποδέχτηκαν με έναν πολύ καλύτερο τρόπο από ότι σε άλλες περιοχές της Ελλάδας και θα ήθελα αυτό να σημειώσω και να αναδείξω αυτόν τον συνδυασμό του θρακικού στοιχείου με το ποντιακό στοιχείο που είναι ουσιαστικά στοιχείο του ελληνισμού». Ζητήσαμε από τον Νίκο Λυγερό να μας μιλήσει για τον τέχνασμα στις περιουσίες των ελληνοκυπρίων που επιχειρεί το ψευδοκράτος.
«Αυτή η ιστορία έχει σχέση με μία εφημερίδα η οποία είναι κυπριακή και τάσσεται υπέρ του σχεδίου Ανάν. Επίσης θα πρέπει να ξέρετε ότι 19 Νοεμβρίου εκκρεμεί αναφορά για το άρθρο 159 που βρίσκεται στα κατεχόμενα και το οποίο λέει ότι «μπορούμε να δίνουμε ιδιοκτησία στους Κύπριους από την Τουρκία αλλά και τους έποικους», άρα η Τουρκία αναζητά από το τουρκικό καθεστώς να αλλάξει αυτόν τον Νόμο, έτσι ώστε αυτές οι παράνομες ιδιοκτησίες να μην ισχύουν πια, έτσι ώστε οι Ελληνοκύπριοι να διεκδικούν πιο εύκολα τις περιουσίες τους. Ήδη έχει γίνει προσπάθεια για το θέμα της αποζημίωσης και όχι και για την διάθεση χρημάτων ως προς την απόλαυση της περιουσίας.
Είναι εντελώς διαφορετικό το πλαίσιο από τις Ευρωπαϊκές προσφυγές που γίνονται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου εκεί ζητούμε λεφτά εφόσον δεν μπορούμε να απολαύσουμε την περιουσία. Δεν πρόκειται για στείρες αποζημιώσεις δηλαδή.
Αν το κάνουν αυτό οι Ελληνοκύπριοι δεν θα μπορούν πια να πηγαίνουν, άρα θα έλεγα ότι είναι μία αναμενόμενη αντεπίθεση που είχε γίνει ήδη από τον Ντενκτάς που είχε προτείνει αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε και δεν υπήρξε καμία περίπτωση από Ελληνοκύπριο να χρησιμοποίησε αυτό το προνόμιο». Μετά το τέλος της εκδήλωσης πραγματικά άνοιξαν πολλές συζητήσεις για την Θράκη ή την τέχνη, αφού το κοινό πραγματικά απόλαυσε την παρουσία του κ. Λυγερού. (πηγή)
Ν.Α.
-taxi1.jpg)
Νίκου Λυγερού «Οι χορδές του χρόνου» Εκδ. Σπανίδη
Ποιήτρια
14/01/2006
Στις «χορδές του χρόνου», στο νέο Θεατρικό του κείμενο, ο Νίκος Λυγερός, στήνει το αρχικό σκηνικό του πάνω σ' ένα ταξί.
Δύο άγνωστοι σιωπηλοί, φερμένοι απ' τα παλιά, απ' το εκεί μιας χαμένης πατρίδας, διασχίζουν τους δρόμους της Αθήνας με προορισμό την αναζήτηση μιας Αρχής.
Αυτός που οδηγεί τους περίμενε δίχως να γνωρίζει ποιους και τι περιμένει. Είναι αυτός που τους μεταφέρει σαν φως στη γραμμή του Ορίζοντα νοσταλγώντας κι αυτός την ίδια πατρίδα.
Ο Χρόνος, λέξη κλειδί, πλανιέται γύρω τους. Χρόνος χορδή που ξυπνάει τη μνήμη, το παρελθόν που δεν αλλάζει, το μέλλον που δεν υπάρχει όταν το παρελθόν στήνεται πάνω σε λάθη και ξεχνιέται.
«πού πρέπει να πάμε τώρα;» αναρωτιούνται
«εκεί που κρύβεται η γέφυρα»
«στο ακίνητο καράβι»
«εκεί άρχισε το ταξίδι, εκεί πρέπει να πάμε»
Το ακίνητο καράβι. Σημείο μηδέν. Έννοια αντιφατική, αρχή και τέλος. Τέλος και αρχή του ταξιδιού, αντιθέσεις μιας αρμονίας γιατί «Έτσι ξημερώνει ο κόσμος»
Πρόσωπα ξεχασμένα, αγνοημένα, θαμμένα στο σταματημένο χρόνο ψάχνουν το φως. Λόγια στα όρια του παραλόγου, μορφές που στέκονται θρυμματισμένες στη λήθη προσπαθώντας να συναρμολογήσουν τη γνώση για να περάσουν στο μέλλον.
«Το ταξί είναι η αρχή του ταξιδιού», και το ταξίδι η μνήμη.
Θεατρικό, φιλοσοφικό, ποιητικά δοσμένο κείμενο του Λυγερού, με καταδύσεις σε έννοιες υπαρξιακές, χαρακτήρες που ξεπροβάλουν απ΄ τη μοναξιά του χρόνου, το αγνοημένο παρελθόν, αγνοούμενοι κι αυτοί της ζωής.
Το πνεύμα του μύθου, η Ελληνικότητα που χάνεται, οι χαμένες πατρίδες, ένας Αλέξανδρος που ψυχορραγεί.
Σιωπή, λάθη σπασμένες χορδές που πληγώνουν τη μνήμη, μια πατρίδα που αγωνίζεται να περάσει στο φως.
Η Ίμβρος, η Τένεδος, η Τραπεζούντα, νησιά και πόλεις, όπου ο χρόνος πεθαίνει κι οι άνθρωποι γίνονται σκλάβοι, δεμένοι στην καταδίκη μιας υπογραφής.
Ο Νίκος Λυγερός με το κείμενό του αυτό επαναστατεί για το σύνορο και παράλληλα κατορθώνει με τις εκφραστικές δυνατότητές της διαλογικής γλώσσας να προεκτείνει τις έννοιες πέρα από τις λέξεις καθώς και να ενσωματώσει τα όνειρα, τις ιδέες, το παράλογο και το ουτοπικό των ανθρώπων μέσα στην σύγχρονη πραγματικότητα.
.jpg)
Θα Δημοσιεύσουμε και το θεατρικό έργο του κ.Λυγερού σε επόμενη μας ανάρτηση αγαπητοί αναγνώστες. Σας ευχαριστούμε.
--
Ανάρτηση Από τον/την Sophia Siglitiki Drekou στο Νίκος Λυγερός... ποίηση τη 6/23/2013 04:18:00 π.μ.